Eigenschappen die we niet in onszelf willen zien, projecteren we vaak op dieren. Dus zijn slangen kwaadaardig, spinnen eng, ratten vies, enzovoorts. Echter, dieren die we vrezen of niet leuk vinden, kunnen ons helpen onze schaduw te (h)erkennen: de gehate, verwaarloosde, veroordeelde en ontkende aspecten van onszelf. Als leraar en gids kunnen schaduwdieren ons helpen onze innerlijke krachten, vaardigheden en wijsheden die we zijn vergeten of hebben verloochend, terug te winnen.

Dierentolk Dawn Baumann Brunke onderzoekt de lessen van vele schaduwdieren. Aan bod komen zowel dieren die veel mensen als schaduwachtig zien, zoals slangen en vleermuizen, als dieren die slechts een kleine groep als schaduwachtig ziet, zoals honden, katten, vogels en paarden. Hoewel schaduwdieren ons in eerste instantie misschien angst inboezemen, bieden ze diepe heling en deskundige begeleiding en hulp. Brunke legt uit hoe schaduwdieren niet-onderzochte elementen van onze psyche vertegenwoordigen, van geheime angsten en onderdrukte emoties tot niet-erkende vooroordelen en weggestopte trauma’s. Geïnspireerd door dieren ontwikkelde ze dertien oefeningen die ons helpen de verloren en gewonde delen van onze psyche te vinden en beter te begrijpen.

Brunke presenteert een op dieren gebaseerde handleiding voor schaduwwerk en laat zien hoe schaduwdieren een beschermende, adviserende, uitdagende, aanmoedigende, inspirerende en steunende rol spelen tijdens het spirituele avontuur van verlichting, terwijl we wakker worden en ontdekken wie we werkelijk zijn.

Recensie: Serotia Vors 25 oktober 2023

Op de cover staat: Schaduwdieren, dieren die we vrezen, kunnen ons helpen helen, transformeren en ontwaken. 
Daar moest ik even over nadenken, want er zijn eigenlijk geen dieren die ik vrees, dus hoe zouden die ‘schaduwdieren’ mij dan moeten gaan helpen? 

In het eerste gedeelte van het boek, doet het mij persoonlijk denken aan krachtdieren of totemdieren, dieren die mij een boodschap komen brengen, of wat te vertellen hebben. Ik maak zelf het onderscheid als totemdieren, die dieren die bij mij horen als persoon, zoals de leeuw en wolf. En krachtdieren die mijn pad kruisen en een boodschap hebben die op dat moment van toepassing is in mijn leven, voor lange of kortere tijd.

Wat is dan het verschil met een schaduwdier? Wat is een schaduwdier dan eigenlijk voor iets anders?
Ik kom er al lezend achter dat het voornamelijk met de schaduwkanten van onszelf te maken heeft. Dus niet specifiek wat ons als boodschap aangereikt wordt, maar een eigenschap die in ons huist, al dan niet gevoed door angst voor het dier zelf. 
Dawn geeft in haar boek een aantal voorbeelden van schaduwdieren, of van groepen; zoals honden en wolven, katten en katachtigen en insecten. 
Wat ik erg mooi en duidelijk vind om te lezen zijn de verbanden die zij legt, tussen het dier en zijn gedrag, en hoe wij onze onzekerheden of ongewenste eigenschappen projecteren op die dieren. Maar ook de mythische verhalen omtrent het dier, de verbinding met de Goden, de legendes over deze dieren. 

Je krijgt een hoop achtergrondinformatie die de dieren helder en duidelijk maken. Er was voor mij herkenning in al die verhalen. Dat maakt dit boek completer dan de boeken die ik tot nu toe omtrent krachtdieren gelezen heb, ook al staan een rat en een spin, als voorbeeld nemend, daar ook in als leraar van bepaalde zaken, en vind ik ze hier ook -uitgebreider- terug. Bij de katachtigen spraken die verhalen mij erg aan; zoals over Sekhmet en Bastet. Niet om mijn angst, maar wel omdat ze staan voor zaken die binnen in mij leven. De mooie symboliekvergelijking met de tarotkaart de Hogepriesteres, als bewaker van de poort naar het onderbewuste. Waarbij ze via de kat ons aanmoedigt om te vertrouwen op ons instinct en vraagt om hulp om te zien in het duister (het verborgene), en om onze eigen diepe wijsheid te ervaren. 
En zo brengt ieder schaduwdier een wijsheid naar boven, als je het naar het licht wilt tillen, als je de moeite doet om het dier te doorgronden in hetgeen hij doet of hoe hij beweegt.
Leuk natuurlijk deze wijsheden en kijken naar jezelf op deze manier, maar wat moet en kan je ermee? In dit geval geeft Dawn handvatten om ermee aan de slag te gaan. Ze stelt vragen en geeft wat opdrachten waardoor je wat dieper in je ‘zijn’ kan graven naar die schaduwkanten van jezelf. Ik vind dat ze dat op een eenvoudige manier duidelijk weet te maken en je laat werken aan dat stuk van jezelf. Geen oordelen of veroordelen, gewoon fijn zelf aan de slag door op een eerlijke manier te kijken naar jouw schaduw(dieren). 

Het laatste hoofdstuk gaat over het gevaarlijkste dier van allemaal; de mens. Ja, daar kunnen we ademloos naar kijken en over filosoferen, want wat we van die schaduwen allemaal in onszelf terugvinden is een studie op zich denk ik. Kortom, een heel duidelijk geschreven boek, waarin we via de dieren uitgedaagd worden om naar onszelf te kijken en te ontdekken wie we werkelijk zijn!