Artikel Hallo Horst aan de Maas

Geplukt Ellen Meuwsen – Broekhuizenvorst

De uit Broekhuizenvorst afkomstige Ellen komt van oorsprong uit Rotterdam, heeft de grote stad ooit ingeruild voor het dorp Mierlo in Noord-Brabant, en verhuisde vijf jaar geleden richting het buitengebied in Limburg. In haar vrije tijd wroet ze graag in de tuin, duikt ze in boeken, wandelt ze met haar honden in de natuur en noemt ze zichzelf heks. Deze week wordt Ellen Meuwsen (61) geplukt. 

Helemaal verliefd is ze op haar knusse huis in het buitengebied van Broekhuizenvorst. “Samen met mijn man Pim woon ik hier bijna vijf jaar en we voelen ons echt thuis in Limburg. Ik heb veertig jaar in de grote stad gewoond en ik zou nooit meer terug willen naar die drukte. Deze rust is heerlijk hier. Het is een fijn huis met een geschiedenis”, vertelt Ellen. “We hebben het van boven tot beneden weer nieuw leven ingeblazen en opgeknapt.”

Rituelen
Trots is ze op de tuin met een vuurplaats die ze onlangs heeft gerealiseerd. “Hier hebben we begin januari een nieuwjaarsritueel gehouden”, vertelt Ellen. “Het is uitermate geschikt om samen te komen. Het is er gezellig, knus, de warmte blijft hangen en we kunnen goed afstand houden. Met dit ritueel hebben we op onze wensen voor het nieuwe jaar geproost en het oude jaar achter ons gelaten.” Ellen doet de meeste rituelen op deze plek, want ze is heks. “Het is niet zo dat ik op een bezemsteel vlieg, zwarte haren heb en toverdrankjes maak”, gaat Ellen verder. “Het is een manier van leven. Het is ook best moeilijk uit te leggen, want eigenlijk moet je het gewoon meemaken. Heks zijn kun je het beste vergelijken met een soort van religie, een godsdienst. Het heeft zoveel raakvlakken. Christenen aanbidden een god en Maria, wij een god en godin. Moslims doen hun dienst in een Moskee en zo komen wij ook samen, maar wij hebben in tegenstelling tot veel godsdiensten geen gebouw. Voor ons is de natuur onze heilige plek.”

Dierenfan
Door de scheiding van haar ouders woonde ze jarenlang alleen samen met haar moeder. Op 17-jarige leeftijd ging Ellen op haarzelf wonen. “Ik wilde zelfstandig zijn, mijn eigen huis hebben. Dat kon nog met huisjes onder de huurwaarde”, zegt ze. “Ik leerde mijn eerste man kennen via het werk dat ik destijds deed, ik was directiesecretaresse. Samen hebben we twee zoons. Eén van 33 en één van 36 jaar. Uiteindelijk zijn we weer uit het huwelijksbootje gestapt, we groeiden op een gegeven moment gewoon uit elkaar.” Ellen verhuisde en leerde haar huidige man Pim via het internet kennen. “We zijn nu 22 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig, we zijn een perfect team. Ik ging voor de liefde naar Mierlo, in Noord-Brabant daar hebben we samen met mijn zonen zeventien jaar gewoond.” Nu dus bijna vijf jaar in Limburg. “Samen met de diertjes”, zegt Ellen er trots bij. Want een dierengek, dat is ze zeker. “Ik heb altijd dieren in huis genomen vanuit het asiel. Ik heb jaren bij het asiel vrijwilligerswerk gedaan en dan zie je veel trieste beestjes. Ik heb heel veel katten gehad en ook honden, momenteel hebben we nog vijf rescuehonden en drie asielkatten.” Ellen heeft een speciale connectie met dieren, zegt ze. “Ze noemden mij ook wel de kattenfluisteraar. Dan stuurde iemand mij een foto van de kat op en kon ik soms op afstand de mensen helpen met de problemen, of ik ging op huisbezoek.”

Spirituele deur
Ze groeide op in Rotterdam. “Dat is nog lichtjes te horen aan mijn accent, maar als ik met een andere Rotterdammer praat, dan ben ik weer helemaal Rotterdammert”, zegt ze lachend. Ellen heeft als kind zijnde in de havenstad, de dood in de ogen gekeken. “Ik verslikte mij in een zuurtje. Mijn moeder raakte helemaal in paniek en rende met mij naar de keuken zodat ik wat kon drinken uit de kraan. Vanaf dat moment ben ik buiten westen geraakt en als het ware uit mijn lichaam getreden. Ik kan mij dit allemaal nog precies herinneren. Ik zag alles van boven af, alsof ik zweefde boven de hele panieksituatie als een geest. Mijn moeder is daarna naar buiten gerend met mij in haar armen en naar een café tegenover ons huis gegaan. Een man zag dit, kwam er achteraan, trok mij uit de armen van mijn moeder en sloeg mij met een klap op mijn rug weer terug in mijn lichaam, het zuurtje viel op de grond. Het was de plaatselijke pastoor die mij ook rooms-katholiek gedoopt heeft. Vanaf dat moment zijn er blijkbaar wat spirituele deurtjes open gegaan voor mij.” 

Geest
Ellen maakte ook iets mee tijdens haar pubertijd wat ze vreemd vond. “Thuis met mijn moeder was ik altijd bang voor een zolderkamer. De ruimte fungeerde als kolenhok en opslag en ik zag daar steeds een man in een schommelstoel zitten. Hij zei dat hij over ons waakte. Ik ben op een bepaald moment toch eens met mijn moeder gaan praten hierover. Ze vroeg of ik de man kon omschrijven. Ze haalde een foto tevoorschijn en dat was precies de man die ik zag. Het bleek haar vriend van vroeger te zijn, waar mijn moeder ooit een relatie mee had gehad en ze had dit nooit aan mij verteld: jaren 50 en ongehuwd, er was schaamte. De man was uiteindelijk op jonge leeftijd overleden aan kanker.”

Levenswerk
Ellen maakte in haar verdere leven meerdere dingen mee waardoor ze weet dat ze meer kan zien en voelen dan andere mensen, ze heeft een soort van zesde zintuig ontwikkeld. “Zo kan ik voelen hoe het op dit moment met mijn kinderen en man gaat en zo sta ik ook in contact met dieren.” Voor veel mensen is dit misschien eng, maar Ellen heeft er haar levenswerk van gemaakt. “Ik vind het enorm interessant om mij in dit soort dingen te verdiepen, om te helpen.”
Momenteel schrijft Ellen boekenrecensies, werkt aan websites en geeft ze workshops over zaken binnen de hekserij. “Ik heb in de loop der jaren veel (bekende) heksen leren kennen en van hen heb ik veel geleerd. Daarom wil ik nu al deze opgedane kennis overdragen aan anderen. Het klinkt allemaal heel zweverig, maar zo vind ik het niet. Voor mij is deze manier van leven heel fijn. Je leert al die hobbels en beren op je levenspad op een andere manier te nemen waardoor ik veel steviger in het leven sta.”

Tekst: Niels van Rens
Beeld: Pim Augustinus